Manuela Dieste, natural de Exipto e licenciada en Filoloxía Clásica, combinou durante varios anos o exercicio da docencia coa dedicación profesional no ámbito da saúde. Con ela falamos dos puntos de confluencia das súas paixóns.
Na segunda parte do programa a protagonista da conversa foi Marta Salutregui, activista social, neofalante de Ferrol.
A
SAÍDA DO ARMARIO LINGÜÍSTICO
A
ilusión do desconfinamento
-Cando
comezache ese proceso?
-Con
23 anos. Eu estaba en Compostela e alí falaba en galego e cando
voltaba a Ferrol falaba en castelán. Todo moi metódico: de luns a
xoves falaba en galego e de xoves a domingo falaba castelán.
-Cóntanos
como foi a evolución.
-Durante
o confinamento, por iniciativa un grupo de mulleres de Vigo -as
Clandestinas-, facíamos unhas “Pandemias feministas”.
Abordábamos temas relacionados co feminismo e empregábamos o
galego. Eu sentinme moi cómoda. Cando iso acabou, comezamos a saír
á rúa e esquecín o galego outra vez.
Agora
pensei que tiña que facer algo [para recuperalo e fortalecelo] e por
iso botamos a andar un proxecto participativo. Eu asocio o uso do
galego á participación nos movementos sociais e iso é moi
importante. Para min ser neofalante é como unha saída do armario;
hai que dar explicacións constantemente (salvo en ambientes novos en
que non se saiba como falabas antes).
Funme
marcando obxectivos a min mesma. Por exemplo: “vou empregar o
galego cando me dirixa a xente que non coñeza (no supermercado, na
rúa...)”; ou “vou usar o galego nas historias das redes sociais,
tipo Instagram”. No caso das redes, tiven dúas fases: primeiro
usei o galego nas historias efémeras e despois nas publicacións
permanentes. Son pequenos obxectivos.
