ESCOITE AQUÍ O PROGRAMA
Este programa estivo dedicado a Piero
Cornejo Clavijo, no momento de facer o camiño inverso: o do retorno ao seu país,
despois de nos acompañar durante dous cursos.
Antes diso, fixemos chamada telefónica a Euskadi para establecer comunicación co noso correspondente. o profesor Paulo Lema. O responsábel da Cátedra de Estudos Galegos da Universidade de Deusto continúa manténdonos moi informados tanto do que fixeron como do que pensan facer. Desta maneira, estamos moi ao día da cultura galega que se fai por aquelas terras.
Xa centrados de novo no estudio, recibimos a Piero Cornejo que nos cantou en vivo e en directo un tema moi especial: "Mi Perú".
Esta é a súa letra:
Tengo el
orgullo de ser peruano y soy feliz,
de haber nacido en esta hermosa tierra del sol,
donde el indómito inca prefiriendo morir,
legó a mi raza la gran herencia de su valor.
Ricas montañas, hermosas tierras,
risueñas playas, ¡es mi Perú!
fértiles tierras, cumbres nevadas,
ríos quebradas, ¡es mi Perú!
Así es mi raza noble y humilde por tradición,
pero es rebelde cuando coartan su libertad,
entonces uniendo alma, mente y corazón,
rompe cadenas cuando la muerte vea llegar.
Así nos falou de Piero a nosa locutora Maca Ledo:
Coñecín a Piero hai algo máis dun ano. Eu entraba pola porta da clase coa miña mesa e a miña silla e coloqueinos diante do seu sitio. Nese intre gastoume unha broma e dende entón non parou. El que é quen sempre nos saca un sorriso aínda que tivésemos un día nefasto. Sempre é o que escoita e aconsella. Está ao carón. Cando te estresas, el bromea e os nervios disípanse. Piero é desas persoas que chegan ás nosas vidas e co tempo dámonos conta de que xamais o poderemos substituír porque é xenial, único. Síntome tan orgullosa de poder chamalo amigo... e de saber que, estea aquí ou a dez mil quilómetros, sempre llo poderei chamar. Só lle podo dar as grazas, por todo. Desexo que a súa viaxe sexa moi produtiva e que volte a vernos de cando en vez.
E así nolo presentou e o despediu Simón Rodríguez Rouco:
A esta grande persoa coñecina hai dous anos cando veu do Perú e estábamos en 2º de ESO . Penso que a súa integración foi perfecta; as súas actitude e forma de ser axudárono e levárono a entrar moi rápido nos nosos círculos de amizade.
Piero é un rapaz ao que raras veces vemos triste, sempre mostra a súa faceta máis alegre. Dentro da clase, cos compañeiros, sempre foi un rapaz con unha bondade inmensa; sempre que puido, axudou. Por iso xamais esqueceremos estes dous anos que puidemos contar coa súa amizade.
Xa no plano persoal, sempre tivemos moi boa relación, desde que chegou até o día de hoxe. Sempre, sempre, nos axudamos un ao outro.
Espero que comece ben unha nova etapa no seu regraso ao Perú. Desde logo, aquí en Burela, lembrarémonos moito del e espero que nos veña visitar alguna vez.
Deséxolle unha boa viaxe e moitísima sorte.
Grazas por estes dous magníficos anos, Piero.
Así nos falou de Piero a nosa locutora Maca Ledo:
Coñecín a Piero hai algo máis dun ano. Eu entraba pola porta da clase coa miña mesa e a miña silla e coloqueinos diante do seu sitio. Nese intre gastoume unha broma e dende entón non parou. El que é quen sempre nos saca un sorriso aínda que tivésemos un día nefasto. Sempre é o que escoita e aconsella. Está ao carón. Cando te estresas, el bromea e os nervios disípanse. Piero é desas persoas que chegan ás nosas vidas e co tempo dámonos conta de que xamais o poderemos substituír porque é xenial, único. Síntome tan orgullosa de poder chamalo amigo... e de saber que, estea aquí ou a dez mil quilómetros, sempre llo poderei chamar. Só lle podo dar as grazas, por todo. Desexo que a súa viaxe sexa moi produtiva e que volte a vernos de cando en vez.
E así nolo presentou e o despediu Simón Rodríguez Rouco:
A esta grande persoa coñecina hai dous anos cando veu do Perú e estábamos en 2º de ESO . Penso que a súa integración foi perfecta; as súas actitude e forma de ser axudárono e levárono a entrar moi rápido nos nosos círculos de amizade.
Piero é un rapaz ao que raras veces vemos triste, sempre mostra a súa faceta máis alegre. Dentro da clase, cos compañeiros, sempre foi un rapaz con unha bondade inmensa; sempre que puido, axudou. Por iso xamais esqueceremos estes dous anos que puidemos contar coa súa amizade.
Xa no plano persoal, sempre tivemos moi boa relación, desde que chegou até o día de hoxe. Sempre, sempre, nos axudamos un ao outro.
Espero que comece ben unha nova etapa no seu regraso ao Perú. Desde logo, aquí en Burela, lembrarémonos moito del e espero que nos veña visitar alguna vez.
Deséxolle unha boa viaxe e moitísima sorte.
Grazas por estes dous magníficos anos, Piero.
Sem comentários:
Enviar um comentário