POLO PÚBLICO, EN TODOS OS SENTIDOS

Marga Pazos Barcala

A última vez que estiven nominada ao Mestre Mateo -unha vez- foi unha honra perdelo diante deste gran comunicador e hoxe é unha honra -aínda maior, se cabe- recibilo das súas mans.

Grazas á Academia. Grazas a calquera compañeiro que nalgún momento da vida pensara que merecía estar aquí esta noite, ademais nomeada a carón de Fernanda, de Marta, do gran João Simões (que me ten o corazón roubado e que, ademais, imos medio “a pachas” con este premio porque a súa filla Antía vaino ter en réxime de custodia compartida para poder maquillalo. Iso está xa fetén).

A primeira vez que presentei un telexornal tiña vinte e un anos. Foi unha inconsciencia marabillosa por parte de quen tivo que decidir que eu me podía facer cargo dunha cousa así. O primeiro día encargáronme facer tres minutos de deportes (eu xa presentaba daquela cunha persoa que era unha gran veterana). Comezamos o Telexornal, chegaron os deportes e aquela presentadora dixo “hoxe estréase aquí con nós, na Televisión de Galicia, nos Deportes, unha nova compañeira. Chámase Marga Pazos. Ola, Marga. Que tal?”. Era unha pregunta retórica para que eu comezase a falar e de repente eu díxenlle “pois moi ben. E ti que tal?”. Cando vin a cara de pánico de Irene Lamas, xa me dei conta de que aquilo se cadra non era así, que había que comezar a falar, pero -aínda así- eu esperei, educada, e ela díxome:

-Ben... eu tamén, pero... nos deportes, que pasou?

Isto foi verdade!

Afortunadamente era un Bos días e tiven a fe de que non houbese moita xente vendo a televisión, polo menos aquel día e naquel momento. Pero había dúas persoas, dúas, que coas legañas postas, en pixama -ás seis da mañá era aquilo-, arrastráronse ao sofá e os dous coas manciñas agarradas -pasando máis nervios ca min, seguro- flipaban un pouco. Eran meu pai e miña nai que dicían:

-A nosa rapaza, que está saíndo na televisión!

Estaban como incrédulos sen darse conta, sequera, que a maior parte do mérito de que eu estivese saíndo na televisión ese día era deles. Porque foron dúas persoas moi valentes, moi comprometidas coa súa identidade, que me criaron e me educaron -e tamén me berraron algunha vez-, pero que me acariñaron sempre no meu idioma: en galego.

Eles sempre me animaron. En cada capítulo da miña vida sempre me tatuaron que eu era capaz de conseguir o que fose. Falo deles, pero de toda a miña familia: miñas tías, meus tíos, meus curmáns, meus avós... a Barcalada toda, que somos un cento e -como somos un cento- temos as nosas cousas, pero si sabemos onde estamos e quen somos. E grazas ao meu idioma teño traballo -e teño traballo no meu país, que hoxe non é fácil; traballo no meu país e para o meu país- e nese idioma sigo eu acariñando tamén os meus tres "pelouros", que son o máis bonito que fixen na miña vida -Helena, Roque, Celia, que vos adoro-, os meus filliños e o seu pai que está aí comigo, o meu Castaño, o meu compinche, e o meu compañeiro de vida.

Pero se por algo estou orgullosa tamén -á parte da miña familia, á que lle estou moi agradecida-, é porque traballo na televisión pública de Galicia. Somos un servizo público.

 Seguro, seguro segurísimo, que en TVG hai cousas que mellorar. Sempre se pode facer mellor. Sempre. Pero alí hai unha chea de compañeiros moi bos, bos compañeiros -algúns, grandísimos amigos- dos que é moi difícil atopar, grandes profesionais rigorosos e serios aos que lles encanta traballar todos os días.

Así que: esixídenos, obrigádenos a dar o mellor, porque vós non sodes audiencia, non sodes clientes, non sodes usuarios. Sodes os propietarios.

Así que: polo público, en todos os sentidos.

NOTA: O presente texto reproduce a intervención da Xornalista Marga Pazos Barcala no momento de recibir de mans do seu compañeiro Alfonso Hermida o galardón que a acredita como mellor comunicadora de televisión nos Premios Mestre Mateo de 2015. O discurso está recollido directamente do vídeo da TVG. Calquera erro ou omisión é responsabilidade exclusiva nosa.